Είναι κάτι πρωινά που σε ξυπνάει ένας τρομερός εφιάλτης.
Είναι τα πρωινά που σε ξυπνάει ένας τρομερός εφιάλτης.
Τρομερός όμως, πρόσεξε.
Μα θα με ρωτήσεις ο εφιάλτης από μόνος του δεν είναι τρομερός; Άρα ο τρομερός εφιάλτης είναι δύο(2) φορές πιο τρομερός.
Τρομερός, τρομερός εφιάλτης λοιπόν.
Άλλα επειδή βαριέμαι να γράφω πολλά και κουράζομαι εύκολα απο εδώ και στο εξής θα τον λέμε Βεργώλη.
Αυτός ο εφιάλτης είναι σχεδόν ίδιος με τα κανονικά όνειρα!
ΣΧΕΔΟΝ ίδιος όμως, μη μπερδευτείτε.
Στο μόνο που διαφέρουν λοιπόν το όνειρο με τον Βεργώλη είναι ότι ο Βεργώλης είναι πολύ ελπιδοφόρος και τόσο φοβερά όμορφος και ουτοπικός, που ξες σίγουρα οτι δε πρόκειται, όσο κι αν προσπαθήσεις, να συμβεί.
Τόσο πονηρός είναι ο Βεργώλης...
Και ξυπνάς και σκέφτεσαι. Πλένεσαι και σκέφτεσαι.
Όλη μέρα σκέφτεσαι τον Βεργώλη.
Ως που πας στο παράθυρο, και τα μάτια σου αντικρίζουν κάτι αφόρητα όμορφο. Πιο όμορφο και απο τον Βεργώλη - τη νέα μέρα-
