Αύριο, μια μέρα.

Κι ενώ κανέναν δε πλήγωσε, και κανέναν δε ξέχασε, ο χρόνος ήταν σκληρός μαζί του.

Grand Finale

Ρέκβιεμ για Ένα Όνειρο

-Requiem aeternam-

-Φεύγω, φώναξε

-Περίμενε, περίμενε, ήρθε βιαστικά η απάντηση

    Στήριξε το ποδήλατό του στο τσιμεντένιο περβάζι και κατευθύνθηκε προς το τραπέζι. Κοίταξε μια τελευταία φορά το σακίδιο του, άμα τα πήρε όλα, και έκλεισε το φερμουάρ. Το φόρτωσε στον ώμο του και πήρε την σακούλα με τα σκουπίδια να την δέσει πάνω στο ποδήλατο. Στάθηκε ακίνητος για ένα λεπτό με το βλέμμα καρφωμένο στο βουνό απέναντι, καταπράσινο. Και ο ουρανός γαλανός με ένα μικρό αναρχικό, ξεχασμένο συννεφάκι να χαλάει το απέραντο γαλάζιο.

    Μια γυναίκα βγήκε από το σπίτι σκουπίζοντας τα χέρια της στην ποδιά που φορούσε. Κατέβηκε γοργά τα σκαλιά. 

-Σίγουρα δε θες να σε κατεβάσουμε εμείς την άλλη βδομάδα, ρώτησε γεμάτη στεναχώρια

-Μην ανησυχείς ρε Μάνα, θα κατέβω τώρα. Μην αγχώνεσαι.

    Τον αγκάλιασε και τον φίλησε. Μια στο ένα μάγουλο, μια στο άλλο. Του χαμογέλασε κρατώντας τον από τα μάγουλα.

-Να προσέχεις

-Θα προσέχω, την καθησύχασε.

    Ανέβηκε στο ποδήλατο και με δυο πεταλιές άρχισε να απομακρύνεται. Καθώς η μάνα στεκόταν ακίνητη να τον βλέπει να φεύγει.