Η Ζωή Εν Πλώ

Είμαστε μια σειρά από επιλογές.
Επιλογές που περιμένουν να συμβούν.
Που μας καθορίζουν και μας ορίζουν.
Είμαστε αυτό που δημιουργούμε.
Είμαστε ένα καράβι, ακυβέρνητο.
Σε πούσι και σε καταιγίδα.
Η κάθε κίνηση φαίνεται μάταιη.
Μα κάποτε θα κοπάσουν.
Και όταν κοπάσουν θα δούμε:
Πού βρισκόμαστε.
Τι διανύσαμε.
Ποιοι επέζησαν.

Είμαστε μια σειρά από επιλογές
Από απορίες και ανησυχίες.
Ατέλειες και ομορφιές.
Που τίποτα δεν είναι τυχαίο
Αλλά στη τύχη τα κάνουμε.

Το βιβλίο, το μπουκάλι και τα σύννεφα

Η ζωή ανέκαθεν ήταν παράξενη. Όσο παράξενα φαινόντουσαν στον παππού μου τα μεγάλα ογκώδη σύννεφα, που απλά στεκόντουσαν από πάνω μας. Δες τα! Πώς δε πέφτουν πάνω μας να μας πλακώσουν, μου είπε. Δε μπορούσα να καταλάβω τι εννοούσε. Μου είχε χαλάσει το καλοκαιρινό μου μπάνιο. Εκείνη την μέρα ούτε το μικρό μου δακτυλάκι δεν ακούμπησε το νερό. Προσπαθούσα όλη μέρα να καταλάβω τι εννοούσε. Ήταν κάτι συγκεκριμένο; Ή μήπως κάτι στοχαστικό; Μήπως με κορόιδευε;

Αύριο, μια μέρα.

Κι ενώ κανέναν δε πλήγωσε, και κανέναν δε ξέχασε, ο χρόνος ήταν σκληρός μαζί του.

Grand Finale

Ρέκβιεμ για Ένα Όνειρο

-Requiem aeternam-

-Φεύγω, φώναξε

-Περίμενε, περίμενε, ήρθε βιαστικά η απάντηση

    Στήριξε το ποδήλατό του στο τσιμεντένιο περβάζι και κατευθύνθηκε προς το τραπέζι. Κοίταξε μια τελευταία φορά το σακίδιο του, άμα τα πήρε όλα, και έκλεισε το φερμουάρ. Το φόρτωσε στον ώμο του και πήρε την σακούλα με τα σκουπίδια να την δέσει πάνω στο ποδήλατο. Στάθηκε ακίνητος για ένα λεπτό με το βλέμμα καρφωμένο στο βουνό απέναντι, καταπράσινο. Και ο ουρανός γαλανός με ένα μικρό αναρχικό, ξεχασμένο συννεφάκι να χαλάει το απέραντο γαλάζιο.

    Μια γυναίκα βγήκε από το σπίτι σκουπίζοντας τα χέρια της στην ποδιά που φορούσε. Κατέβηκε γοργά τα σκαλιά. 

-Σίγουρα δε θες να σε κατεβάσουμε εμείς την άλλη βδομάδα, ρώτησε γεμάτη στεναχώρια

-Μην ανησυχείς ρε Μάνα, θα κατέβω τώρα. Μην αγχώνεσαι.

    Τον αγκάλιασε και τον φίλησε. Μια στο ένα μάγουλο, μια στο άλλο. Του χαμογέλασε κρατώντας τον από τα μάγουλα.

-Να προσέχεις

-Θα προσέχω, την καθησύχασε.

    Ανέβηκε στο ποδήλατο και με δυο πεταλιές άρχισε να απομακρύνεται. Καθώς η μάνα στεκόταν ακίνητη να τον βλέπει να φεύγει.

Γαμημένο '11

 

Δυνατός Βοριάς φύσηξε για μια στιγμή και παρέσυρε όλες μας τις αναμνήσεις και ότι αγαπούσαμε στον ζεστό νότο.

Μάλλον θα βρέξει

.