Να ξανά ζήσεις εκείνες τις στιγμές, τις όμορφες τις παιδικής - εφηβικής - νεανικής ηλικίας. Τι χαζό όνειρο... Ακόμα κοιμάσαι τελικά. Αλλά κάποιος βρίσκεται στο δωμάτιο. Κάποιος που έρχεται και σε σκεπάζει με τη ζεστή κουβέρτα, όταν όλοι οι άλλοι έχουν φύγει. Τι ωραίο αίσθημα να σε σκεπάζουν, να σε νοιάζονται ακόμα και όταν κοιμάσαι, όταν ξέρουν ότι αυτές τις μικρές πράξεις καλοσύνης δε τις μάθουμε ποτέ. Κάποιος βρίσκεται στο δωμάτιο που η καρδιά του βγάζει φτερά και προσπαθεί να σκίσει την σάρκα και να πετάξει να φύγει καθώς σε βλέπει να χαμογελάς στον ύπνο σου. Αναπολώντας τελικά τις στιγμές που εύχεσαι να ξανά ζήσεις.
Χαμογελάς. Δακρύζει.
Δάκρυα χαράς με μια σταλιά φόβου. Τι θα γίνει άμα φύγω;
Θα ευχόσουν να ήσουν ξύπνιος να πας να τον παρηγορήσεις. Μα κοιμάσαι. Που να το ήξερες; Κι όμως το ήξερες απλά το απέφευγες. Σηκώνεται και κατευθύνεται προς το παράθυρο, ανοίγει από μόνο του. Καθώς κάνει το βήμα και βγαίνει στο περβάζι, ένα περίεργο πράμα, η βαρύτητα με μιας παύει να υπάρχει. Ένα ακόμα βήμα και αρχίζει να κατευθύνεται προς τ' αστέρια.
Θα ξυπνήσεις έντρομος το πρωί μαθαίνοντας τα νέα.
Αλλά όχι!
Όχι, δε θα πέσεις στην ίδια παγίδα που πέσαν οι υπόλοιποι. Θα ντυθείς, και θα βγεις έξω να ζήσεις.
Γιατί στην τελική η λέξεις έχουν τη σημασία που τις δίνουν οι πράξεις μας.
Ναι! Αυτό θα πει Νοσταλγία
Μα κάθε Φθινόπωρο η νοσταλγία γίνεται επικίνδυνη.