Το Αδιέξοδο

'Ποιος νομίζεις πως είσαι;'

'Ξέρεις κάτι...; Γαμιέσαι. Γαμιέσαι εσύ και η αυτοπεποίθησή σου! Και γαμιούνται όλοι όσοι συνεχώς μου θυμίζουν πόσο αποτυχημένος είμαι. Που με θυμίζουν οτι δε θα καταφέρω τίποτα σημαντικό.'
'Έτσι βγάλτα από μέσα σου, μη τα αφήνεις να σκονίζονται στο μυαλό σου. Θα φτάσεις στο σημείο να μη μπορείς να πάρεις ανάσα.'

'Δε μπορώ φοβάμαι... Φοβάμαι μη παρεξηγηθώ. Φοβάμαι μη πω κάτι που δε το εννοώ.'
'Δε μπορώ να σε βοηθήσω τότε!'

'Ποτέ δε ζήτησα βοήθεια!'

'Βλέπεις, εδώ κάνεις λάθος. Έχεις μια βδομάδα να βγεις απο το σπίτι σου, και πολύ παραπάνω χρόνο να δεις ένα γνώριμο πρόσωπο. Ένας θεός ξέρει τι κάνεις μόνος σου στο σπίτι σου. Δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά αυτό σε εμένα φωνάζει "βοήθεια".'

'Και τι ξες εσύ από ανθρώπους; Είσαι απλά οι σκέψεις μου. Ότι ξέρω εγω, ξέρεις και εσυ! Και μπορώ να πω με σιγουριά: Δε ξέρω τίποτα'

'Έλα να αλλάξουμε για λίγο καιρό. Τα πράματα θα γίνουν καλύτερα.'

'Όχι, εσύ θα είσαι κοινωνικός και θα περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους και οι άνθρωποι είναι κακοί από την φύση τους. Τις προάλλες είχα βρεθεί με κάτι συναδέλφους, για ένα project που μας είχαν αναθέσει. Οι τρεις γνωριζόντουσαν μεταξύ τους. Ήταν οι "μεγαλύτεροι". Περισσότερα χρόνια στη πιάτσα. Οι άλλοι τρεις, ήμασταν καινούργιοι. Όταν με το καλό τελειώσαμε με την δουλειά, συμφωνήσαμε να πάμε για μια μπύρα.Οι δύο από τους καινούργιους είχαν άλλες δουλειές να κάνουν και δεν ακολούθησαν. Όταν μας σέρβιραν τις μπύρες άρχισαν και τα κουτσομπολιά. Οι καημένοι δύο που δεν ήρθαν, θάφτηκαν από την φαρμακόγλωσσα των "μεγαλύτερων". Την επομένη, όταν βγήκα με γνωστούς για έναν καφέ, είπα εγώ κακίες για τους "μεγαλύτερους". Τότε συνειδητοποίησα: Αυτή είναι η κοινωνικοποίηση που χρειάζομαι; Είμαι σίγουρος, ότι δεν ήταν ένα μεμονωμένο συμβάν. Συμβαίνει πάντα και παντού. Και είμαι ακόμα πιο σίγουρος ότι το ίδιο κιόλας βράδυ, όταν είχα φύγει, θα είπαν κάτι κακό και για εμένα. Δεν έχουμε πλέον κάτι να συζητήσουμε και βασιζόμαστε στην παραμικρή αποτυχία ή και ελάττωμα του άλλου για να μπορέσουμε να κάνουμε συζήτηση και το πιο τρομακτικό, περνάμε καλά κάνοντας το.'

'Νόμιζα ότι είχες πάψει να σε ενδιαφέρει τι θα πουν οι άλλοι για εσένα.'

'Δεν με ενδιαφέρει. Αλλά φοβάμαι οτι γίνομαι σα και αυτούς.'

'Δε μπορώ να βρω κάτι να σου απαντήσω. Αλλά με το να πείθεις τον εαυτό σου, εμένα, δε θα ξεφύγεις ποτέ απο αυτό το αδιέξοδο.'

Πεντάλογος της Ευτυχίας

-Τι να κάνω που είμαι πάντα δυστυχισμένος;



-Βρες την ευτυχία σε πράγματα που κανείς δε μπορεί να σου πάρει

Μη στηρίζεσαι σε ανθρώπους, θα σε απογοητεύσουν.
Η φιλιά μετά την εφηβεία παύει να υφίσταται, κράτα όμως γνωστούς για να μπορείς να τους χρησιμοποιήσεις.

Μη φοβάσαι να χρησιμοποιήσεις κάποιον για δικό σου σκοπό.
Το πιο πιθανόν να σε έχουν χρησιμοποιήσει πρώτο αυτοί.

Μη διστάσει να μειώσεις κάποιον.
Σίγουρα θα το αξίζει, και θα σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα.

Να προσβάλλεις τους άλλους, και να κάνεις εχθρούς.
Σου προσθέτει χρόνια ευτυχίας, αλλά αφαιρεί βιωσιμότητας.

Μα πάνω απ'όλα
Βρες την ευτυχία σε πράγματα που κανείς δε μπορεί να σου πάρει

Το Παιδί που έκανε τον Θεό να Γελάσει

Ήταν, το θυμάμαι σα χθες, αρχές από ένα καλοκαίρι μιας χρονιάς που δεν υπήρξε ποτέ. Τότε ήταν και που τον γνώρισα. Μικρός σαν και εμένα. Χλωμός σαν και εμένα. Εντελώς τυχαία συναντηθήκαμε, σε ένα πάρκο. Η ομοιότητα μεταξύ τον δυο μας ήταν τόσο μεγάλη κι έτσι γνωριστήκαμε. Δε θυμάμαι το όνομα του, δε το συγκράτησα.

Η Ζωή Εν Πλώ

Είμαστε μια σειρά από επιλογές.
Επιλογές που περιμένουν να συμβούν.
Που μας καθορίζουν και μας ορίζουν.
Είμαστε αυτό που δημιουργούμε.
Είμαστε ένα καράβι, ακυβέρνητο.
Σε πούσι και σε καταιγίδα.
Η κάθε κίνηση φαίνεται μάταιη.
Μα κάποτε θα κοπάσουν.
Και όταν κοπάσουν θα δούμε:
Πού βρισκόμαστε.
Τι διανύσαμε.
Ποιοι επέζησαν.

Είμαστε μια σειρά από επιλογές
Από απορίες και ανησυχίες.
Ατέλειες και ομορφιές.
Που τίποτα δεν είναι τυχαίο
Αλλά στη τύχη τα κάνουμε.

Το βιβλίο, το μπουκάλι και τα σύννεφα

Η ζωή ανέκαθεν ήταν παράξενη. Όσο παράξενα φαινόντουσαν στον παππού μου τα μεγάλα ογκώδη σύννεφα, που απλά στεκόντουσαν από πάνω μας. Δες τα! Πώς δε πέφτουν πάνω μας να μας πλακώσουν, μου είπε. Δε μπορούσα να καταλάβω τι εννοούσε. Μου είχε χαλάσει το καλοκαιρινό μου μπάνιο. Εκείνη την μέρα ούτε το μικρό μου δακτυλάκι δεν ακούμπησε το νερό. Προσπαθούσα όλη μέρα να καταλάβω τι εννοούσε. Ήταν κάτι συγκεκριμένο; Ή μήπως κάτι στοχαστικό; Μήπως με κορόιδευε;

Αύριο, μια μέρα.

Κι ενώ κανέναν δε πλήγωσε, και κανέναν δε ξέχασε, ο χρόνος ήταν σκληρός μαζί του.

Grand Finale